นำเสนองานอาจารย์พจน์ ภาษาไทย ห้อง2

อย่างน้อยก็เหลือหัวใจ ... ที่มันยังเต้นอยู่

อย่ายึดติด

       อย่ายึดติดอยู่กับอดีต เพราะ..อดีตคือวันเวลาที่ผ่านไปแล้ว อย่าหวังกับอนาคตเพราะ..อนาคตไม่มีอะไรที่แน่นอน จงอยู่กับปัจจุบันเพราะ..ปัจจุบันยังอยู่กับเรา และเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ แล้วจะมานั่งคิด นั่งทุกข์อยู่ทำไม ทำวันนี้ให้ดี และมีความสุขอยุ่กับวันเวลาของปัจจุบันให้ได้...!!!

สระในภาษาไทย

จะรู้ว่ามีอยู่.... ก็สายไป

บทความนี้ แพรวขอแต่งบทกลอนนี้ ให้กับทุกๆคน และให้กับตัวเอง เพื่อเป็นสิ่งย้ำเตือนใจตัวของเราเอง

 อยู่กับใคร ไม่อุ่นใจ เท่าอยู่กับพ่อแม่

รักที่แท้ รักที่จริง ยิ่งกว่าสิ่งไหน

ทำด้วยรัก ให้ด้วยรัก หมดทั้งใจ

ใครเล่าใคร ถ้าไม่ใช่พ่อแม่เรา

  ไม่เคยทิ้งให้เราเจอปัญหาเพียงลำพัง

คอยหนุนหลังเมื่อยามลูกท้อถอย

คอยอยู่ข้างๆ อยู่ใกล้ๆ ตามเป็นรอย

ไม่เคยปล่อยให้ลูกต้องคลางแคลงใจ

อุ่นใดใด ที่ว่าอุ่น ไม่เท่าหนุนตักแม่

นี่สิแน่ อุ่นกว่าใคร สัมผัสได้

แม่ทำให้ มากกว่าคนหนึ่งคนจะให้ได้

เหนื่อยเพียงใด ไม่เคยบ่น มาสักคำ

อยากให้ลูกได้มีทุกสิ่งและทุกอย่าง

แม้ปลายทางอาจเหนื่อยหน่ายและตรากตรำ

แม่พูดซ้ำ แม่ทำได้ เพื่อลูกยา

ขอเพียงลูก ตั้งใจเรียน พากเพียรศึกษา 

จบออกมา มีงานทำ ตอกย้ำใจ

เติบโตไป มีอนาคตที่สมบูรณ์

แล้ววันนี้ลูกเจ้า ทำอะไรอยู่

เคยเหลียวหลัง ดูพ่อแม่บ้างหรือไม่

พ่อแม่เหนื่อย  ตรากตรำสักเพียงใด

ทนทำไป เพื่ออยากให้ลูกได้ดี

แต่วันนี้ลูกๆ มัวเล่นหลงแสงสี

คบเพื่อนไม่ดี เที่ยวห้าง ช่างสุขหนักหนา

พ่อแม่เหนื่อย อาบเหงื่อ แทนน้ำประปา

แต่ลูกเจ้ากับบ้า ดารา ตามห้างไป

พ่อแม่กินข้าวกับผักกับหญ้ากินง่ายๆ

ลูกไม่ใช่ กินของใหญ่ ราคาแพงเป็นหนักหนา

KFC MK ตามด้วยไอติม อิ่มเต็มประดา

พ่อกับแม่ นั่งหน้าเศร้า เหงาหงอยคอย

ลูกแต่งหน้า ทาแป้ง สวยงามนัก

แต่แม่กลับเอาผ้าผืนเก่าซับเหงื่อที่เสียไป

นึกถึงลูกน้อยกรอยใจ ทำอะไรอยู่นะลูกยา

ในวันนี้ลูกทุกคนมีโอกาสโปรดทำเถิด

ท่านคือผู้ให้กำเนิด คือผู้ให้ ไม่ห่างหาย

ตั้งใจเรียน ปรับตัวใหม่ ไม่ต้องอาย

ผิดพลาดได้ คนเรา ไม่แปลกเลย

รู้ว่าผิด ปรับตัว เป็นคนใหม่

ให้พ่อแม่ภูมิใจ อย่าเพิกเฉย

ทำด้วยใจ ทำให้ท่าน วันนี้เลย

เพื่อพ่อแม่ ผู้ไม่ละเลย ไม่ทอดทิ้งเรา

มีโอกาส โปรดทำ โปรดตระหนักคิด

เพราะชีวิตมันสั้น เกินกว่าคาดหมาย

ในวันนี้มีท่านอยู่  ตั้งใจทำไป

อย่าคิดทำในวันที่ท่าน หมดลมหายใจ แล้วใครเล่าใคร จะมาฟังเรา............

                                                                                                    แพรวพรรณ    01/07/2555 เวลา19.04น.

ใครหรือ ?? ที่รักเราจริง

ใครหรือ??ที่รักเราจริง

เคยไหม   ที่   เสียน้ำตา ให้กับ  คนที่บอกว่ารักเรา  แต่   เค้าไม่ได้เกิดเรามา

เคยไหม ที่  ทำทุกสิ่งทุกอย่าง ให้กับ    คนที่ไม่ได้เกิดเรามา  แต่  เราบ่นนักบ่นหนาว่ารักเขาอย่างนั้นอย่างนี้

  และ   เคยไหม  เคยถามตัวเองดูบ้างไหม  ว่า   ทุกวันนี้ เรากำลังให้ความสำคัญกับใคร จนหลงลืมใครไปบ้างหรือเปล่า  

และ ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณจะทำยังไง  ลองถามใจตัวของคุณดู

                 ผู้เขียนเคยอ่านเจออยู่บล็อคหนึ่ง  จึงได้หยิบยกมาให้อ่านกัน  ลองมาอ่านกันดูกันดีกว่าค่ะ

"  เวลาไม่มีเงิน .... คนแรกที่คิดถึงคือ ... พ่อและแม่

แต่พอมีเงิน ... คนแรกที่คิดถึงคือ ... แฟนและเพื่อน

อยากได้รถ ... คนแรกที่คิดถึงคือ ... พ่อและแม่

แต่พอมีรถ .... คนแรกที่จะไปรับคือ ...แฟนและเพื่อน

ร้านอาหารหรูๆ บรรยากาศคลาสสิค ...มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน

อาหารบนโต๊ะที่บ้าน ... มีไว้สำหรับ ...พ่อและแม่

โรงหนัง ห้างสรรพสินค้า มีไว้สำหรับ ... แฟนและเพื่อน

ทีวี และ สวนหน้าบ้าน มีไว้สำหรับ ... พ่อและแม่

พ่อและแม่ ... คิดบัญชีค่าใช้จ่ายก่อนนอน เพื่อความอยู่รอดของลูก

ลูก ... นอนคุยโทรศัพท์ เล่นอินเตอร์เน็ทก่อนนอน เพื่อให้หลับฝันดี

เวลาเรามีความสุข เรามักคิดถึง ....แฟนและเพื่อน

เวลาเรามีความทุกข์ ... คนที่กังวลและเศร้าสลดใจ ...คือ พ่อและแม่

เวลาประสบความสำเร็จ ... เรามักจะมองหา แฟนและเพื่อน

เพื่อนัดเลี้ยงฉลองสังสรรค์

แต่คนที่ดีใจที่สุดคือ พ่อและแม่ ...เรากลับมองข้ามไป

ลูก ... ไปรื่นเริงตามโรงหนัง เธค ผับ โต๊ะสนุ๊ก

พ่อแม่ ... กำลังทำงานหรือนอนหลับเก็บแรงไว้ทำงานหาเงิน

เพื่อแลกกับความสุขของลูก ...อยากให้ลูกได้เรียนสูงๆ

เวลาแต่งงาน คนที่เป็นธุระหาสินสอดทองหมั้นให้ คือ ...พ่อและแม่

ส่วนคนที่มีความสุข คือ ...ลูก

พ่อแม่ ... ตำหนิตักเตือน บางครั้งมีอารมณ์บ้าง ...ก็เพื่อให้ลูกได้ดี

แต่...ลูก คิดว่าสิ่งที่พ่อและแม่พูดเป็นแค่เรื่องไร้สาระ

พ่อและแม่ ... เป็นผู้ฟันฝ่าปัญหาพันประการ เพื่อ ...ลูก

แต่พอลูกมีปัญหามา คิดได้แค่ ท้อถอย หดหู่ อยากตาย

พ่อและแม่ ... คือผู้ที่ปกป้องลูกจวบจนชีวิตจะหาไม่ "

แต่ถ้าเรานึกย้อนมองดูอีกครั้ง  เราอาจจะต้องถามตัวเองว่า แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรอยู่  ใช่ไหม???

 หลายๆคนที่ได้อ่าน ก็คงนึกเช่นเดียวกันหมด ว่าที่ผ่านมาเรามัวไปทำอะไรอยู่  เรากำลังละเลยคนที่เค้ารักและสนใจเรามากที่สุดหรือเปล่า  ถ้าเรารู้ตัวแล้วว่า เรากำลังละเลยท่านไป  เราก็ควรหันมาให้ความสนใจ และใส่ใจท่าน เพราะสักวันนึง เราอาจจะเหลือแค่รูปถ่าย 2 ใบ ตั้งอยู่ โดยที่ไร้อ้อมกอดที่อบอุ่น ไร้เสียง ไร้คำพูด ที่ถามเราว่า ทำอะไรอยู่  กินข้าวหรือยัง เหนื่อยไหมลูก  เรียนเป็นไงบ้าง ทำงานเป็นยังไงบ้าง  ณ วันนี้เรายังมีท่านอยู่ เราก็ควรทำทุกอย่างให้ดีที่สุด  ทำให้ท่านรู้ว่าท่านคือคนสำคัญสำหรับเรามากที่สุด  และ กอดท่านแน่นๆสักครั้ง แล้วบอกว่า ลูกรักพ่อกับแม่ค่ะ แค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว

                                          แพรวพรรณ  รัตนหิรัญ                                    

01/07/2555      เวลา   18.41น.